OnlinePana

आज : २०८१ कार्तिक १५ गतेPreeti to UnicodeUnicode to PreetiRoman to UnicodeDate Converter
डिल्ली प्रसाद तिवारीकार्तिक ७, २०७८सिञ्जा जुम्ला,
७५३ पटक

गत हप्ता तीन दिनको लगातारको बेमौसमी बर्षाले देशभरी ठूलो धनजनको क्षति भएको छ । किसानहरुको पाकेको धानबाली नष्ट भएको छ । यो क्षतिबाट जुम्लाका किसानहरु पनि अछुतो रहन सकेनन् । बर्षाले जुम्लाको मार्सीधानको बालीमा निकै ठूलो असर गरेको छ । कतै खेतहरु बगर बनेका छन् त कतै पाकेका धानका खेतमा बालुवा भरिएको छ । काटेका धानका खेतमा पानी जमेर पनि धानबाली नोक्सान भएको छ ।

जुम्ली मार्सीधानको जतिचर्चा नेपाली बजारमा छ त्यो भन्दा बढि यसको साँस्कृतिक महत्व छ । जुम्ली किसानहरु र मार्सीधानको सम्वन्ध करिव सात सय बर्ष पुरानो छ । साताै शताब्दी देखिको किसानहरुको अनुभवलाई संगालेर जुम्लामा मार्सीधानको खेती भइरहेको छ । जलवायू परिवर्तन र किसानहरुको लापरबाही अथवा बेवास्ताका कारण मार्सीधान उत्पादन कार्यतालिकामा फेरबदलले मार्सी संस्कृति मासिने खतरा बढेर गएको छ । गुरु चन्दननाथको नाम बिनाको जुम्लीमार्सी संस्कृतिको विषय अपुरो रहन्छ । चन्दननाथ र लाछु जिउलो जुम्ली मार्सीधान संस्कृतिका मुख्य विषय हुन ।

को हुन् चन्दननाथ ?
मार्सीधान संस्कृतिको चर्चा गर्नुपूर्व संक्षिप्तमा यसको इतिहाँस खोतल्नुपर्ने हुन सक्छ । सिँजा साम्राज्यका पालामा सिँजा राज्यमा मार्सीधान उत्पादनको चलन थियो वा थिएन यो बारे सोधखोज हुनबाँकी छ । सूर्यमणी अधिकारीद्धारा लिखित पुस्तक खस साम्राज्यका ईतिहासको पेज ७६ मा उल्लेखित सिँजा साम्राज्यका राजा यक्षमल्ल निसन्तान भएपछि कल्यालवंशी राउलो बलिराजलाई राजा बनाइयो ।

सिँजा राज्य सन् १४०४ तिर बाईस राज्यमा बिभाजन भयो । बलिराजले सिँजा राजधानी हालको तातोपानी सुनारगाउँ (स्वर्णग्राम) मा सारे । त्यस पछि मार्सीधानको बीउ सुनारगाउँको नजिकै रहेको लाछु जिउलाको सानो खेत (फोक्टो) मापरिक्षण गरिएको मानिन्छ । रत्नाकर देवकोटाद्धारा लिखित पुस्तक कर्णालीकाे अथईतिमा मानसरोवर तीर्थाटन गर्न आएका योगी चन्दननाथले धानको बीउ कास्मीरबाट लिएर आएका थिए । अहिले पनि धानको न्वागी गर्दाका दिन अनिवार्य चन्दननाथलाई सम्झेर नयाँ चामलमा थिदियो बाल्ने चलन छ । गुरु चन्दननाथ कहाँका थिए भन्ने कुरा पत्ता लागेको छै्न ।

देवकोटाको किताबमा मार्सीधानको खेती गर्ने तरीकाको गीत परेको छ जसमा मार्सीधानलाई तुलसा भनेर सम्बोधन गरिएको छ । जुम्लामा मार्सीधानको नाम तुलसा राखिनु, भक्तपुरमा तुलजा वा तलेजु भवानीको मन्दिर भारतको राजस्थानका राजा हरिहरदेव सिंहले स्थापना गर्न लगाउनु र भारतको राजस्थानमा तुलजा भवानीको पुरानो भव्य मन्दिर रहनुले कतै चन्दननाथले धानको नाम आफ्नो कुल देवीको नामबाट त राखेनन् ? कतै गुरु चन्दननाथका पूर्खा राजस्थानका त थिएनन् भन्ने शंकागर्ने ठाउँ पनि राखेकाले भबिष्यमा चाख हुनेहरुकालागि यो खोजीको विषय हुनसक्छ ।

के हो मार्सी संस्कृति ?
संस्कृति पूर्खाका अनुभवबाट सिर्जित व्यवहारिक जीवन शैली हो । संस्कृतिमा पूर्खा देखिका चलन, व्यवहार तथा थितिहरु मिसिएका हुन्छन् । दशकौं सम्मको परिक्षण पछि मात्र मार्सीधान जुम्लामा उमार्ने, छर्ने, रोप्ने, गोड्ने, काट्ने, दिनहरु निश्चित गरिएका हुन् । यसमा पूर्खाका ती किसानहरुको ठूलो समय, मेहनत र अनुभव मिसिएको छ । जुम्ला जिल्ला भरीका किसानहरुको मार्सीधानको उत्पादन कार्यतालिका एउटै छ । यो हुनुमा यस क्षेत्रको हावापानी, जमीनको उचाईृ, धानको प्रकृति, ब्यवस्थित सिँचाई आदि कारण प्रमुख हुन सक्छन् ।

जुम्लामा चैत्र १२ गते धानको बिउ केलाएर पानीमा भिजाउने गरिन्छ । चैत्र १६ गते बिउ पानीबाट निकालेर घाममा सुकाउने चलन छ । दिनभरी सुकाएको बीउ साँझ अगेनाको नजिक सल्लाका डालीहरुले ढाकेर कपडाले छोपिन्छ । दियो बालेर बिउको पूजा गरिन्छ । छिमेकीहरुमा चिउरा बाडेर खुशियाली मनाइन्छ । चार दिन सम्म बिहान बेलुकी सफा पानी बिउमा छरेपछि चैत्र २० गते तयार गरेको खेतमा छरिन्छ । यो दिनमा सबैले बिउ छरेको उपलक्ष्यमा भव्य रुपमा तिहार मनाउछन् । जसलाई बिच्छति भनिन्छ । नयाँ बर्षको दिन महिलाहरुको तागा लगाउने र बेर्ना पुज्ने दिनहो । जसलाई तागा संक्राति र भूम्यापूजा भनिन्छ ।

सामान्यतःजौं पाकेपछि जेष्ठको दोस्रो हप्ताबाट रोपाई गर्ने कृषि तालिका हो । असार १५ पछि गोडाई, साउन १५ पछि पुन गोडाई गर्ने गरिन्छ । भदौमा खेतमा भएको तातोपानी काटेर फाली चिसो पानी सिँचाई गर्ने चलन छ । त्यसपछि कार्तिक ६ गते महिलाहरुले नयाँ बर्षमा लगाएको तागानदीमा सेलाउने, नुहाइधुवाइ गरेर मिठा परिकार तयार गरी परिवारका सबैजना बसेर खाने, रमाइलो गर्ने र बेलुकातिर धानथुपार्ने खलो तयार गरेपछि भोलीपल्ट देखि धान काट्न शुरु गर्ने मार्सीधानको कार्यतालिका हो । धान काटिसके पछि दाँई हालेर धान भकारीमा हाल्ने र बिस्कुन सुकाएर ओखलमा कुट्ने बेला सम्मका गति बिधिमार्सी संस्कृति हुन । समग्रमा मार्सीधानको उत्पादन कार्यतालिका किसानका गतिविधिमार्सी संस्कृति हो ।

“संस्कृति पूर्खाका अनुभवबाट सिर्जित व्यवहारिक जीवन शैली हो । संस्कृतिमा पूर्खा देखिका चलन, व्यवहार तथा थितिहरु मिसिएका हुन्छन् । दशकौं सम्मको परिक्षण पछि मात्र मार्सीधान जुम्लामा उमार्ने, छर्ने, रोप्ने, गोड्ने, काट्ने, दिनहरु निश्चित गरिएका हुन् । यसमा पूर्खाका ती किसानहरुको ठूलो समय, मेहनत र अनुभव मिसिएको छ । जुम्ला जिल्ला भरीका किसानहरुको मार्सीधानको उत्पादन कार्यतालिका एउटै छ । यो हुनुमा यस क्षेत्रको हावापानी, जमीनको उचाईृ, धानको प्रकृति, ब्यवस्थित सिँचाई आदि कारण प्रमुख हुन सक्छन् । ”

हतारो किन ?
पहिला पहिला कार्तिक ६ गतेलाई चैत्र २० गते जत्तिकै तिहारका रुपमा मनाउने चलन थियो । यो कार्यतालिकामा फेरबदल भए गाउँमा दण्डित हुनुपर्ने मार्सीधानको संस्कृति थियो । बिगत केहीबर्ष यता जुम्ली किसानहरुको कृषि कार्यतालिका हतारोको छ । जसले कमजोर किसानहरुले दु:ख पाएका छन् । जुम्ली किसानहरुमा हतारो किन छ ? यो कुरा बुझ्न सकिएको छैन । जुम्ली किसानहरु काँचो स्याउ टिप्न हतारिएका छन् । कतै नपाकेको मकै छोडाउन तयार रहेका छन् भने कतै हरियो सिमी टिपेर घरको छतमा सुकाउन राखेका छन । किन भनेर प्रश्न गरे आउने उत्तर निश्चित छन । पछि परिन्छ, बर्षाले विगार्छ, पशुचौपायाले खाइदिन्छन् । पछि पर्ने बर्षाले बिगार्ने र पशुचौपायाले खाने डरले किसानहरु नपाकेको बाली टिप्न बाध्यछन् ? किसानहरुका यी तीन डर भगाउने उपाय के छन् ? यी विषयलाई जुम्लाका कृषि विशेषज्ञ तथा सरोकारवालाहरुले मौसमका भरपर्दा सूचनाहरु र जनचेतना मार्फत सम्बोधन गर्न जरुरी छ ।

अन्त्यमा

जुम्ली किसानहरुको पटक पटकको उत्पादन परिक्षण पश्चात बनेको मार्सीधान उत्पादन कार्यतालिकामा बिगतका केही बर्ष देखि फेरबदल आएको छ । जलवायू परिवर्तनको प्रभाव मूल्याङ्कन पनि गरिएको छैन । हचुवा र हतारोमा जौं बाली नपाकेकै काटेर जेष्ठको पहिलो हप्ताबाट रोपाई गर्ने चलन बढेको छ । किसानलाई असोज २० पछि खेतका भिट्टा तिरका धान नपाकेकै अवस्थामा काटेर दाँई हाल्ने हतारो भएको छ । जसबाट एकातिर जौं बालीको उत्पादन घटेको छ भने अर्को तिर जुम्ली मार्सीधानले परम्परागत उत्पादन कार्यतालिका बमोजिम पूर्ण पाक्ने अवधि पूरा गरेको देखिदैन । धानको उत्पादन घटेर पलाटो बढ्ने भएको छ ।

परिपक्क रुपमा धान बाली नपाकेर मार्सीधानको गुणस्तर घट्ने संभावना बढेको छ । त्यसैगरी मौसमको प्रतिकुलताले दुख दिइरहेको छ । विशेष गरी जुम्लाका किसानको जाडो छल्न वा अन्य पेशाका लागि तराईतिर जाने हतारोका कारण बालीहरु पोटिलो भई पाक्न पाएको छैन । यो हतारोले मार्सीधान संस्कृति सँग जोडिएका हाम्रा मौलिक पर्वहरु तागा विसर्जन, खलो काट्ने र खेती संस्कृतिमा महिलाको योगदानको रुपमा रहेको चाड लोप हुदै जाने अवस्थामा पुगेको छ ।

 

प्रतिकृया दिनुहोस्